Op mijn negende jaar ben ik -na een lange zware tocht- in Nederland terecht gekomen als één van de toentertijd alom bekende bootvluchtelingen. Zo goed dat wij het in ons geboorteland hadden, zo slecht hadden we het tijdens de tocht en in de eerste twee opvangcentra.
De boot [BT0756] -waar wij de zee mee trotseerden, op weg naar een betere toekomst, was gevuld met 400 mensen, terwijl er eigenlijk maar plaats was voor 100 personen. Ondanks deze gevaarlijke situatie namen mijn ouders het risico wat onze levens voor altijd heeft doen veranderen.
De tocht heeft veel van ons genomen waaronder het leven van mijn tante. Tijdens de tocht bleek de kaptein niets minder dan een charlatan te zijn en zijn we door zijn toedoen vreselijk uit koers gevaren. Verdwaalt op een woeste zee met torenhoge golven hadden wij alle moed verloren. De zogenaamde arts aan boord was uit het zelfde hout gesneden met het gevolg dat er geen medische hulp aanwezig was dan de pillen die wij zelf meenamen. Velen werden geteisterd door diarree en ondervoeding, daarnaast het totale gebrek aan schoon drinkwater heeft vele behoorlijk ziek gemaakt. En alsof dat nog niet genoeg was, werden we beroofd door de zee piraten en werd menige jonge en oude vrouwen aangerand.
Na zes nachten en zeven dagen overgelaten aan de zee en onze lot, kwamen wij – wonder boven wonder - aan op het eiland Kuala Lumpur. Negen maanden hebben wij daar op een opvangeiland verbleven welke ontwikkelde door de overheid van Maleisië voor de bootvluchtelingen. Verzwakt, ziek en ondervoed . Na negen maanden werden we overgeplaatst naar een ander opvangcentrum in Singapore waar we in legertenten verbleven. Vervolgens na twee maanden mochten we met de vliegtuig naar Nederland. Als ik terugdenk aan die 11 maanden- waar wij primitief geleefd hebben vergelijkbaar met serie Expeditie Robinson- bekruipt mij het gevoel van saamhorigheid. Met dertien mensen in een houten open hut -in Kuala Lumpur- proberen te overleven met de middelen die we hadden; daar heb ik geleerd hoe je taugé plantte. Waar we met elkaar sliepen, aten, speelden, praatten, kookten, onze behoeften deden, zongen, ruzie maakten en zelfs vochten. Ondanks alle misère, WE waren wel SAMEN!
Bij aankomst in Nederland werden we wederom negen maanden in een opvangcentrum geplaatst; in Steenwijkerwold. Alles was nieuw, het weer koud, de taal onverstaanbaar. We kregen een Nederlandse en een Chinese maatschappelijke werkster [die de Nederlandse, Chinese en Vietnamese taal beheerste] toegewezen en zij liet ons kennismaken met Nederland; ook met behulp van vele andere vrijwilligers. De ouderen kregen 400 uren lessen in de Nederlandse taal en de kinderen gingen naar school en leerden Kees en Miep kennen. Een van de vele soorten vrijwilligers waren de gastgezinnen; deze mensen werden gevraagd om de vluchtelingen op weg te helpen om een plekje te vinden in het klein landje dat Nederland heet. We werden heel warm begroet en kregen veel steun en liefde van hen; deze familie neemt nog steeds een hele speciale plaats in onze harten in.
Deze ervaringen blijven diep in mijn gedachte sluimeren en ze zullen ook nooit vergeten worden. Soms krijg ik een herbeleving door de afschuwelijke gebeurtenissen op de boot en hoor ik de mensen gillen en krijg ik hoofdpijn aanvallen. Deze ervaringen worden niet vergeten -niet omdat ze zwaar waren-, ze worden niet vergeten omdat ze wat betekenen. Na alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt, heeft het mij gemaakt tot wie ik ben vandaag. Tot op de dag van vandaag ben ik mijn ouders erg dankbaar! Dankbaar voor dat zij er voor hebben gezorgd dat ik een toekomst mocht opbouwen in een welvarend land. Het was niet hun hebzucht naar luxe, dat hen dreef naar de keuze om te vluchten. Het was de weg naar meer keuzenmogelijkheden voor hun kinderen. Ze gaven hun leven op voor die van mij. Mijn diepste respect!
Wat ik nu om me heen zie en ervaar, is anders dan wat ik meer dan dertig jaar geleden zag en mee maakte. De mensen waren toegankelijk, warm en hartelijk. Zij hielpen vanuit de warmte van hun hart en niemand keek raar op als je hulp gaf en of vroeg. Geen kwade bedoelingen en niemand verwachtte iets voor terug. Mijn diepste respect!
De maatschappij is veranderd en dat is ook niet vreemd; het is zelfs nodig. Veranderingen zijn nodig voor een dorp, stad of land om een niveau hoger te komen. Zo veranderen mensen ook; wij evolueren per generatie, zonder dat we het merken. We worden slimmer en denken meer “out of the box” waardoor we nieuwe dingen ontwikkelen en “met de tijd meegaan”. Zo hebben wij met z’n allen de nieuwe update van de IOS 7 voor de iPhone en iPad mogen meemaken en het ziet er toch echt wel strak uit. Mijn diepste respect!
Met elke verandering heb je altijd te maken met een positieve én een negatieve kant. Met beide kanten leren wij uiteindelijk mee leven. Na de processen van bewustwording, acceptatie en uitvoering te hebben doorlopen, volgen weer nieuwe veranderingen. Elke seconde van de dag komen er nieuwe levens bij en op diezelfde seconde beëindigen er levens. Het is altijd komen en gaan. Als een verandering niet positief is, is de verandering niet direct negatief. Het hangt af van hoe je naar een verandering bekijkt en beleeft.
Één van mijn vele dromen en/of wensen is om één dag te koken voor de degene die in armoede leven. Koken voor mensen die elke dag moeten strugglen om wat op tafel te krijgen. Het aantal mensen dat op én onder armoedegrens leven, blijft stijgende. Er is daarentegen te weinig voedsel te vergeven omdat mensen steeds bewuster zijn van de waarde van hun voeding en zodoende geven ze deze niet zo snel meer weg [alhoewel ze nog steeds veel weggooien]. De kans dat er ooit genoeg voedsel zijn om iedereen te voeden, is klein en wordt steeds kleiner. We willen zo graag van alles ontwikkelen om iedereen in de toekomst te kunnen voeden. Mensen in armoede hebben immers niet “vrijwillig” gekozen voor een dergelijk leven. Er hoeft maar iets te gebeuren in het leven waardoor je in een diepe put komt en er niet meer uitkomt, een ieder kan dakloos worden en/of in armoede leven.
Ik wil helpen zonder:
·
er iets voor terug te krijgen.
·
er beter van te worden.
·
aardig gevonden te worden.
·
mijn ego te vullen.
·
geld te verdienen.
Mijn droom is niet alleen te verwezenlijken om de simpele reden dat ik aan diverse middelen en/of kennis ontbreek. Één van de middelen zijn de financiële middelen. Daarnaast weet ik ook niet goed wie ik moet benaderen om dit te kunnen verwezenlijken. Om maar te zwijgen over het feit dat ik niet alléén voor deze mensen kan koken. Nederland is niet groot maar in dit geval is Nederland wel te groot.
Ik ben op zoek naar mensen die mij willen helpen met:
·
het koken op diverse plekken in Nederland. Ik denk zo even snel om
in elk provincie een grote tent op te zetten om het aantal mensen in nood te
kunnen vesten voor één dag met voldoende stoelen, tafels, lepels, vorken en
borden.
·
het zoeken van vrijwilligers die bijvoorbeeld willen helpen in de
bediening, opzetten van de tenten, opruimen en andere soorten van begeleiding.
·
het zoeken van sponsors om dit waar te kunnen maken voor één dag.
·
het zoeken van mensen die weten waar ik over praat en mij het
juiste pad willen wijzen zodat ik mijn droom kan verwezenlijken.
Toen wij met 399 mensen na zes dagen en zeven nachten wakker werden, zagen we land. “Land in zicht” riepen er mensen op de boot. Daar aanschouwden wij allen het eiland Kuala Lumpur te Maleisië. De nog sterke mannen droegen de kinderen en ouderen aan land en vervolgens snelden iedereen op het eiland naar ons toe om ons te helpen. De pannen rijst werden op de vuren gezet en door het tekort van hygiënisch water werden ons rijst in verschillende tinten voorgeschoteld; mij werd verteld dat er rijst in zeven kleuren werd voorgeschoteld . Alles is tot de laatste korrel opgegeten! Mijn diepste respect!
Laten we niet wachten met helpen, help mij nu om bijna 1 miljoen mensen in nood te helpen en hen één onvergetelijke dag te schenken!
Respectvolle groet,
Namasté
Tammy Wong
kokenmetspecerijen@gmail.com
Ik ben ook via diverse social media te bereiken: Facebook, Twitter, The Fancy, Pinterest, LinkedIn, G+, Blogspot, Hyves en LeefBewust.nu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten